نظریه انتقادی و فرانوگرایی: چالش ها

این مقاله به بررسی نقاط ضعف گفتمان غالب رشته روابط بین الملل یعنی رئالیسم و نئورئالیسم پرداخته و نشان می دهد که مسائل مربوط به امنیت در عصر جدید توسط آن مفروضات به خوبی قابل تحلیل نیست. نویسنده با اشاره به توسعه نیافتگی رشته روابط بین الملل تلاش می کند با طرح نظریه های انتقادی، فرانوگرایی و فمینیسم در روابط بین الملل بر این نکته تأکید کند که این رهیافت ها، مجال بیشتری برای ورود به حاشیه رانده شدگان از جریان اصلی رشته روابط بین الملل به دست می دهند. در این راستا وی معتقد است که این تئوری ها، با زیر سؤال بردن مفروضات معرفت شناختی، هستی شناسی و روش شناسی رئالیسم، دیدگاه سنتی این رهیافت نسبت به امنیت را زیر سؤال برده و با وارد کردن افراد محروم، زنان و فقرا به عنوان بازیگران عرصه روابط بین الملل، مناسبات جدید امنیتی و چارچوب های جدید تحلیلی را وارد این رشته کرده اند.برای نظریه پردازان انتقادی، امنیت همواره در حالت نبود تهدید تعریف می شود و با مفهوم رهایی و خودمختاری جهانی که به آزادی عمل و امنیت واقعی منجر می شود، ملازمت نزدیک دارد. فرانوگرایی نیز برای کسانی که جهان سیاست را از منظر بازیگران حاشیه ای می نگرند، احساس رضایت ایجاد می کند. در چارچوب فمینیسم نیز ناامنی، امری جنسیتی است که با سایر منابع ناامنی ترکیب می شود. بنابراین فمینیست ها به دنبال حساس کردن روابط بین الملل به مسأله جنسیت هستند.